“De helft van mijn leven bracht ik door aan de kust. Ik ben opgegroeid in Oostende en genoot er een mooie, onbezorgde jeugd. Na mijn studies ging ik aan de slag als kinderverzorgster in een ziekenhuis, later in het bijzonder onderwijs. Het was een boeiende periode.
Uiteindelijk sloeg ik een andere weg in. Samen met mijn echtgenoot hielden we een camping open in Bredene. Het werd een ware familiezaak. Op de camping hadden we een restaurant. Onze zoon hielp er mee na zijn studies aan de hotelschool. Eind jaren ’90 kregen we de kans om de camping Ypra in Kemmel over te nemen. Mijn zoon was in Bredene gesetteld en wou er absoluut blijven. Wij kozen voor het Heuvelland. We baatten de camping een 10-tal jaar verder uit.
Het leven loopt niet altijd van een leien dakje. Mijn man en ik gingen uiteen. Ik verhuisde naar Elverdinge. Ik kende het woonzorgcentrum nog niet. Toen ons mama, Henny er in november 2022 kwam wonen, veranderde dit. Wij als familie en mama ervaarden er meteen een goed gevoel. We voelden ons meteen thuis.
Geleidelijk aan leerde ik de vrijwilligerswerking kennen. Ik had tijd en was alleen. Ik wou met alle plezier mijn steentje bijdragen. Ik koos om mee te helpen in de cafetariawerking. Menselijk contact als gastvrijheid zijn mijn stokpaardjes. Dus twee vliegen in een klap! Je kan me wekelijks terugvinden in de cafetaria. Ik voorzie de mensen van een drankje en dessert, was de glazen af, enz. Natuurlijk hoort een deugddoende babbel met de bewoners en hun bezoek erbij. Mensen gastvrij ontvangen, zich thuis laten voelen. Wel, dat geeft mij een goed gevoel (lacht).
Bovendien voel ik me goed aanvaard en geapprecieerd in huis. Elk jaar genieten we een mooie daguitstap als dank voor onze inzet. Tijdens de laatste vrijwilligersuitstap leerde ik Eddy beter kennen. Het klikte meteen tussen ons. We houden beiden van wandelen en ons vrijwilligerswerk. We verloren beiden onze partners… Dat schept een band. We gaan niks overhaast te werk, maar we voelen ons goed en gelukkig bij elkaar. Onlangs brachten we samen een bezoek aan mama. ‘Eddy is een goede man voor je, ik ben zo blij voor je Ann!’, vertelde ze. En Eddy? Hij groeide met een voet (lacht).”
Ann Heddebauw, vrijwilligster en dochter van bewoonster Henny Bultynck
