“Wees altijd tevreden met wat je hebt. Alles surplus is mooi meegenomen. En blijf je niet vastklampen aan gewoontes of eigen waarheden. Het leven loopt niet altijd zoals verwacht maar is soms aanpassen. Sta open voor wat op je pad kruist.
Neem het van mij aan, ik spreek uit ervaring en heb dat steeds proberen te doen. Ik word binnenkort 100 jaar! Als mensen mijn ‘geheim’ willen weten, geef ik hen graag deze boodschap mee.
Honderd jaar… Wat is het leven snel veranderd. Vroeger ging het er veel eenvoudiger aan toe. Op vandaag kan je dit nog moeilijk voorstellen. Ik ben twee maand te vroeg geboren. Mijn moeder vertelde me dat ik als baby in watten bij de ‘stove’ werd gelegd, dat was mijn couveuse (lacht). Mensen hielpen elkaar waar kon en leefden dichter bij elkaar. Veel hadden we niet. De pastoor en de dokter hadden vaak als enigen van het dorp een auto. De anderen moesten het te voet of met wat geluk met de fiets doen (lacht).
Ik groeide op in Boezinge. Samen met mijn ouders, broer en zus woonden we er op een boerderij. We hielden wat koeien en land. Alles gebeurde met de hand. Ons land grensde aan het land van de familie Lemahieu. Zo leerde ik mijn buurjongen, Benoni kennen. Onze jeugdige vriendschap groeide uit tot grote liefde (lacht). We trouwden en gingen samenwonen wat verderop in de straat, bij mijn schoonouders. We kregen zes kinderen.
Toen de kinderen het huis uitwaren, verkochten we de boerderij. In ’91 stierf mijn man. Ik verhuisde naar een appartement, in het voormalig klooster van Boezinge. Ik had er een eigen tuin die uitkeek op de school. Het gebeurde weleens dat een bal in de tuin belandde (lacht) maar ik hield van de sfeer en dynamiek.
Ik bleef nog een tijdje alleen wonen maar begon te sukkelen met mijn gezondheid. ’s Nachts werd ik onrustiger. Stel als ik iets voor had en er alleen voor stond… Voorzichtig keek ik uit naar hulp en kwam zo terecht in Home Vrijzicht. Een last viel van mijn schouders. Ik woon hier graag, er wordt hier goed voor me gezorgd.
Ik zou al weleens wat durven vergeten maar ben zo dankbaar hoe ik me op vandaag mag voelen. Mijn gezondheid valt best mee, ik kan kleine afstanden stappen met behulp van een rollator en ga elke week naar de ochtendgym. Ik lees elke dag de krant en hou me graag actief bezig. In huis is er voor elk wat wils: van vrolijke sjettebollen, keukenleute, uitstappen, activiteiten of een bezoek aan de cafetaria. Ik geniet ervan om onder de mensen te zijn maar even goed van de rust en gezelligheid op kamer. Ik hou van handwerk, ik kan mij uren bezig houden met het breien van popjes. Geregeld geef ik eentje aan een medebewoner of familie als geschenk.
Kijk maar eens rond. Zie je al die foto’s? Wel, dat is mijn familie (trots). Hier staat een foto van mijn oudste zoon, Emiel. En daar boven de tv zie je een foto van mijn kleinkinderen Stijn en Griet. We hebben hen jammer genoeg veel te vroeg moeten afgeven. Wist je dat Stijn op dezelfde dag als mij verjaarde? Ze zitten voor eeuwig in mijn hart net als alle familie.
De familie komt geregeld op bezoek. Binnenkort kunnen we samen klinken op mijn verjaardag. Honderd jaar, niet te geloven ge!”
Augusta Demuynck
