“Mijn man en ik hebben 20 jaar de bloemenkwekerij met bloemenwinkel van mijn ouders in Langemark verdergezet. Maar daar zat geen toekomst meer in. Op 1 november 2015 stonden we nog chrysanten te verkopen. De dag erop begon mijn nieuwe loopbaan in Home Vrijzicht. Ik kende enkele medewerkers hier en ik wist dat het hier goed werken was. Mijn diploma bejaardenzorg was na al die jaren geen cent meer waard. Gelukkig kon ik als logistiek medewerker aan de slag,” vertelt Els.
Ook dochter Lies begon haar loopbaan in de logistiek. “Al tijdens mijn studie had een leerkracht me gezegd dat de zorg meer iets voor mij zou zijn. Maar dat geloofde ik toen niet. Ik twijfelde aan mezelf: zou ik dat wel kunnen? Ik heb daarom eerst enkele jaren als logistiek medewerker in een woonzorgcentrum gewerkt. Daar rijpte langzaam het idee om alsnog een opleiding zorgkundige te volgen. Ik combineerde werk en opleiding. Ik liep stage in Home Vrijzicht, maar door de coronamaatregelen moest ik die stage noodgedwongen onderbreken. Toch hield ik er mooie herinneringen aan over. Zozeer zelfs, dat ik in april 2022 in Home Vrijzicht ben komen werken.”
Mama Els is ondertussen kringbegeleider geworden. “Drie jaar geleden kreeg ik die kans. Als kringbegeleider gaat al mijn aandacht naar het goed wonen en leven van de bewoners. Ik help bij de maaltijden, ik zorg voor sfeer op de kring, ik organiseer verjaardagsfeestjes, ik stel de bewoners op hun gemak enzovoort. Het is een job met veel variatie en creativiteit. Helaas ben ik een tijd later ziek geworden. Ik ben nog altijd in ziekteverlof. Ik zou niets liever doen dan terug komen werken. Maar ik moet geduld oefenen en voorrang geven aan mijn behandeling. Gelukkig heb ik wel de toelating om wat vrijwilligerswerk te doen. Ik heb veel steun aan het contact met de collega’s en de bewoners. Hele dagen thuis zitten is niets voor mij.”
“Dat zit in onze genen,” zegt Lies. “We houden van mensen. Van kleins af aan ben ik omringd door al die mensen die bloemen kwamen kopen. Ik mocht als klein meisje al helpen in de winkel. Ik deed dat graag.”
"Ja, het was een mooie tijd,” mijmert Els. “Maar je moet ervan kunnen leven. Het was een grote stap om die eigen zaak te stoppen. Maar we vormen een hecht gezin met onze drie kinderen. We vinden steun bij elkaar en bij onze vrienden.”
“Ik woon nog bij mijn ouders, maar thuis praten we nooit over het werk,” zegt Lies. “Ik herinner me wel nog de eerste keer dat ik mama op het werk zag. Ik had een werkoverleg en een collega zei plots ‘Liesje, je mama staat daar!’ Ik sprong recht, liep op haar toe en huilde van ontroering. We werken op een andere kring, we zien elkaar dus niet zo vaak op het werk, maar het is fijn om te weten dat ze in de buurt is.”
Els Noyelle en Lies Depoorter
Volg onze verhalen via onze Facebookpagina.
