"Als je ’t wil hebben over een ‘kroostrijk’ gezin, dan moest je zeker bij ons thuis aankloppen (15 kinderen!). Ik werd geboren in 1934 en heb dus als jong ventje de tweede wereldoorlog ervaren. Wat me nu nog steeds is bijgebleven was het eerste bombardement van de stad Kortrijk… een bom vóór ons huis, een bom áchter ons huis… En toch een grote geluksdag, toen mijn ouders na 20 heftige minuten, samen met hun kinderen de nog natrillende kelder van onze woning gezond en wel konden verlaten. Lange tijd heb ik er trauma’s aan overgehouden.
Tijdens de winter van1955 leerde ik mijn echtgenote, Alena (die hier ook in Home Vrijzicht verblijft), kennen tijdens het schaatsen op De Kleine Bassin in Roeselare. Alena schaatste er samen met twee van haar nichtjes, Magda en Lut, en ze kwamen op een bepaald ogenblik alle drie samen op mij af geschaatst. Konden zij niet tijdig stoppen of was ik nog wat te onwennig op het ijs… geen idee… alleen weet ik nog dat we op elkaar botsten en alle vier op het ijs vielen. Ik ben dus eigenlijk letterlijk op Alena gevallen, en uiteindelijk ook figuurlijk.
We huwden op 1 augustus 1959 en kregen drie kinderen: twee meisjes (Trui en Sabien) en één jongen (Stefan).
Graag had ik, na mijn collegetijd, de studies voor technisch ingenieur aangevat in Oostende, maar mijn ouders konden zich dit niet permitteren. Via familie langs moederszijde, kon ik aan de slag in B.S.T. Kortrijk. Ik begon er in het magazijn, later de sociale dienst, de commerciële dienst, de export en uiteindelijk in het directiesecretariaat. Toen de B.S.T. een vestiging opende in Ieper, werd ik er directeur.
In 1991 besloten we toch een meer natuurlijke omgeving op te zoeken en te verhuizen naar een kleine boerderij in de nabije omgeving.
Later verhuisden we naar Zillebeke: een huis dat we opknapten en waar we bleven wonen tot 2025.
Na twee jaar zorgen voor Alena (wiens dementie alsmaar verder evolueerde) en een trombose die ik zelf kreeg, namen we beiden onze intrek in Home Vrijzicht, waar ik me goed verzorgd, begrepen en geapprecieerd voel. De overstap was wel niet makkelijk; het was even wennen…
Nu kijk ik er naar uit om samen met mijn medebewoners de tijd die ons allemaal nog rest hier op een aangename wijze door te brengen. Misschien kan ik in de gebruikersraad een stem zijn voor medebewoners die het wat minder in zich hebben om zich ‘te roeren’.
En zo is het fijn dat een mens blijft een doel te hebben in het leven, om ’t even hoe oud je bent, om ’t even welke zorgen je nodig hebt…"
Marc Hanoulle, bewoner
Speciale dank aan Bernard K. (tekst)
