“Ik ben de oudste van alle Vanhie’tjes! (lacht) Ik groeide op in de regio van Izegem en Sint-Elooiswinkel. Mijn vader was vlasbewerker, mijn moeder was huismoeder. Als oudste van het gezin moest ik al vlug meehelpen op het land en in het huishouden. Met een gezin van 5 kinderen was er steeds werk te doen! We werden streng opgevoed maar kwamen nooit niks tekort. Ik ben geboren in 1933 en herinner me nog de oorlogstijden. We hebben nooit honger moeten lijden, er werd goed voor ons gezorgd. In de buurt van Kortrijk gebeurden er vaak luchtaanvallen. Mijn vader had eigenhandig een schuilkelder gemaakt om ons te beschermen tegen bombardementen. Ik herinner me nog zo’n luchtaanval bij mijn grootouders in Oekene. We verschansten ons in de schuilkelder. Mijn 3-jarig nichtje zat op de schoot van mijn tante. Een schrapnel raakte verdwaald en kwam terecht in haar hoofd, ze was op slag dood…
Toen ik 21 jaar was, leerde ik mijn man André kennen. Hij was militair aan de kazerne van Ieper. Ik ben de liefde gevolgd (lacht). We trouwden en woonden samen in Ieper. Vanuit ons huis keken we uit op de mooie vestingen en groen. Samen kregen we 4 kinderen. We hadden een mooi, groot huis waar ik graag familiefeesten hield. Ik stond vaak achter het fornuis en hield van koken voor de familie.
Ik heb 30 jaar als huisbewaarster gewerkt voor ‘Ons onderdak’. Wat hield ik van deze job. Ik hield toezicht op zo’n 50 appartementen. Dit waren seniorenwoningen voor koppels als alleenstaanden. We hadden er een gemeenschappelijke zaal waar we geregeld activiteiten organiseerden.
Het leven loopt niet altijd zoals je het zelf zou willen. We hebben allen onze rugzak. We hebben in de familie al heel wat mensen moeten afgeven waaronder onze zoon Patrick en mijn man. Onze dochter Marleen werd geboren met een beperking. Wat deed het me veel verdriet toen ik haar moest afgeven bij ‘De Vleugels’ in Klerken. We hadden in die tijd geen auto. Ik nam geregeld de bus om haar te bezoeken. Intussen is ze 64 jaar maar ze is gelukkig, dat is het bijzonderste. Ze komt mij geregeld bezoeken.
Het was een aanpassing om in een woonzorgcentrum te komen wonen. Na vele ziekenhuisopnames raadde de dokter me dit aan. Ik viel geregeld. Maar ik voel me goed hier, ik ben de mensen rondom mij zo dankbaar. Een luisterend oor, een vriendelijk woord dat doet me zo’n deugd. Ze staan steeds klaar om me te helpen. Ik vind het belangrijk om te mogen en kunnen kiezen om bepaalde momenten op m’n kamer door te brengen. Andere momenten samen met bewoners. Ik hou van de variatie én keuze. Er wordt veel georganiseerd en er heerst een gezellige sfeer. Kortom voor elk wat wils. Ik ‘jeun’ me.
Ik kijk uit naar de mooie dagen en zon. De lente hangt in de lucht. De dagen worden stilaan langer, je hoort de vogels fluiten, de bloemen komen tot leven. Je moet weten, ik ben een buitenmens. Wat kan ik genieten om buiten even op terras te zitten of in de tuin te wandelen. En van de bloemetjes en bijtjes gesproken, ik word in juni voor de eerste maal overgrootmoeder!”
Regina Vanhie
Krijg je niet genoeg van deze verhalen? Neem een kijkje op onze website of sociale media.
